tussen hemel een aarde

Ik fietste met Niels op mijn rug en Wiebe achterop, achter Jorun aan over 'het kleine weggetje' en ik besefte dat we gemakkelijk eventjes 10 minuten uit het eeuwig-rollende rad der drukte konden stappen. Wiebe en ik stapten van de fiets, ik diepte een oude patattenzak uit mijn fietszakken op, die daar al weken zat te wachten tot het droog genoeg zou zijn om wat maiskolven te rapen voor onze arme klagende kippetjes. Net zolang totdat je gewend bent aan nat, en koud, en moos en niet meer wil wachten tot het een zeldzame keer droog is. Door de modder ploeterden we dus, op zoek naar de kleine kolfjes die het maismasjien had gemist of teleurgesteld uitgespuwd. Na vijf minuten al kwam de regen tussenbeide om ons te melden dat we thuis werden verwacht, dus zijn we maar snel terug op en in het rad gestapt. Jorun was al langer doorgereden, zij wou niet blijven wachten. Meisjes en modder: hier is niet veel liefde verloren gegaan. Over enkele jaren wordt dit veld tussen Chiro, Kerkhof en bos volgepropt met woningen en een OCMW rusthuis, we moeten dus nu nog snel profiteren van de open ruimte die we hier nog hebben.