Her en dus tussen het nieuwe stadsweefsel legt het stadsbestuur rustige parkjes aan, met bijhorende luxueuze want lege fietsenstallingen, zoals het VanWayenberghpark:
De arme achtergelaten fietsen in de oudere buurten springen wild van frustratie en onmacht in het rond bij het denken aan zoveel ruimte, sommigen zelfs duidelijk te hoog:
Misschien moet het stadsbestuur maar eens werk maken van een degelijk weesfietsenbeleid. Het enige struikelblok lijkt de beperkte opslagplaats voor deze duizenden en duizenden vertrappelingen der maatschappij te zijn, waardoor ze nooit ofte nimmer zullen opgehaald worden, vol frustatie rondspringend tot zij in roestige vlokken uit elkaar vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten