Adamant

Burgerjournalistiekgewijs begaf ik mij vorige donderdag naar de persconferentie voor 'Dertig doet deugd', de campagnestart voor het invoeren van de zone 30 in Leuven. Ik wou eerst nog een kritisch artikel schrijven, maar ik heb mij alsnog beperkt tot het publiceren van de integrale perstektst, aangevuld met verduidelijkingen die de schepenen nadien nog gaven. Niet omdat ik niet wist wat schrijven en dringend bladvulling nodig had, maar uit plaatsvervangende schaamte door de onbeholpen communicatiepogingen van het stadsbestuur.

Er stopte al even een patrouillerende politiewagen aan de samenscholende persconferentie, maar toen ze zag dat er schepenen bijstonden, reden ze door.

Gelukkig voor de schepenen dat er nog een beetje pers aanwezig was, anders was de politie zeker opgeroepen door ongeruste ouders. Dat er twee oudere mannen met zakken vol lekstokken door de stad liepen, en deze aan de kinderen uitdeelden. Neen, ze hadden gelukkig geen rose tutu aangetrokken, maar ze geloven wel overduidelijk nog in sprookjes. Dat is nog niet strafbaar, maar wel bedenkelijk.

Wat moet ik denken van deze stelling van de schepenen: "Er rijdt niemand sneller als 30 km/u in de zone 30 op het Martelarenplein. Niemand. Misschien soms een snelle fietser."
Zij weten dat zonder metingen, gewoon op gevoel. De politie beaamt het: nul snelheidsovertredingen al jarenlang. Niet moeilijk want zij controleren daar nooit op snelheidsovertredingen. Ik kan ook zo redeneren: de tram is al sinds de na-oorlogse periode het veiligste vervoersmiddel in Leuven. Al jaren. Nul gewonden. Nul doden. Dat er geen tram rijdt is bijzaak.

Dit is hoe het stadsbestuur zijn communicatie naar de inwoners ziet. Een schepen of dienst die iets aan de inwoners wil vertellen belegt een persconferentie, zodat de inwoners daarna alle informatie in de pers kunnen lezen. Zo ging het ook in 2009 toen Leuven Autovrij werd ingekrompen: alhoewel georganiseerd door stadsdiensten, waar de namen, e-mailadressen en telefoonnummers van de deelnemende organisaties klaarlagen, verkoos het stadsbestuur uitdrukkelijk om niet rechtstreeks te communiceren naar deze organisaties, maar wel om een persconferentie te beleggen om zo "iedereen" op de hoogte te brengen. Achteraf bleek dat er niemand van de pers was komen opdagen, waarschijnlijk was er elders interessanter nieuws, Zoals een minister die net van zijn paard getuimeld was ofzo. Bijgevolg waren alleen stadsambtenaren op de hoogte dat er een persconferentie was geweest, maar die wisten ook niet wat er toen was gezegd. Toen ik de schepenen Ridouani en VanHoof hiermee confronteerde, zeiden die "Wij doen het altijd zo" en "Dit is de beste manier".
Communicatie via het infoblaadje van Stad Leuven: minimaal.
Communicatie via de web-site: minimaal.
Communicatie via de pers: minimaal.


Terwijl de Leuvenaars elektronische nieuwsbrieven al oude brol vinden, sukkelen zij nog met de geschreven pers. Terwijl wij fietsend mobiliteitsproblemen oplossen, zitten zij nog te wachten in de autofile, hopend dat elektrische auto's deze zullen oplossen zodat ze eindelijk door kunnen rijden.

De overtuiging van onze verkozenen hun weten en onfeilbaarheid is adamant. Niets of niemand krijgt er kras of deuk in. En zeker geen domme inwoners die met hun klachten afkomen. Er blijft deze inwoners daarom niets anders over als zich te groeperen en zelf persberichten te schrijven, als communicatie naar datzelfde stadsbestuur.