Als er iets gebeurt met kinderen in Leuven, dan moet het al lukken dat je daar via via niemand van kent. Nu blijkt de oudere broer van de tweeling die zaterdag stierf, bij onze Lotte in de klas te zitten. Maandag is het hele eerste jaar op GWP vertrokken naar de kluis, en de broer heeft gekozen om toch mee te gaan. Daar wordt natuurlijk door de hele groep die hele week rond gepraat en gewerkt, en dan wil de hele klas natuurlijk naar de begrafenis.
Dan wordt je pijnlijk herinnerd aan de oudernachtmerrie die het afscheid nemen van je eigen kinderen is. Vorige week nog heb ik 's nachts uren rondgelopen om een nachtmerrie te vergeten waarin Wiebe voor mijn ogen tussen de leuning van een hoge brug gleed, snelstromend donker water in en onherroepelijk weg.
Zones 30 zijn toch aangelegd om de verkeersveiligheid te verhogen, of niet soms? Waarom zie je de Leuvense politie dan meer bezig zijn met fietsers beboeten in de diverse Leuvense straten, terwijl doodrijders in zone 30 gerustgelaten worden? Fietsers brengen zichzelf in gevaar en moeten daarom als kleuters behandeld worden, snelrijders brengen vooral anderen in gevaar en moeten daarom gerust gelaten worden?
Van mijn part mogen ze alle huidige en toekomstige politiemiddelen zetten op het controleren op snelheid, net zolang tot er vier mensen door fietsers worden doodgereden, en er aldus terug een evenwicht bereikt is om dan de middelen terug evenwichtig te verdelen. Anders moet Tobback maar stoppen met dromen van zone 30 voor heel de binnenstad, als er overduidelijk geen bereidheid is om de snelheid van het autoverkeer te beteugelen door controles, controles, controles, want dat is uiteindelijk het enige wat een mentaliteitsverandering kan teweegbrengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten