Terwijl het autoverkeer alsmaar vaker een bypass krijgt om de verkeersdoorstroming te verbeteren, moeten wij fietsers dat altijd zelf aangeven waar dit wenselijk is. Door jarenlang sporen te trekken bijvoorbeeld. Een ander voorbeeld uit Wilsele.
Dit alles kadert voor mij in een speciale vorm van aalmoesinfrastructuur, ik doop ze hierbij verkeersparkinfrastructuur. Vermits verkeersparken ontworpen worden voor kinderen die spelenderwijs de verkeersborden/signalisatie moeten leren, word alles hoekig en smal gemaakt: de snelheid is er toch laag, en als je er eens fietst ben je ook nergens naar op weg.
Heel wat vervelender wordt het als dit denken op functionele fietsroutes wordt toegepast. Nog een voorbeeldje uit Wilsele.
Dubbelrichting fietsverkeer geprangd tussen paaltjes die op een afstand staan van 1m25, er werd duidelijk geen rekening gehouden met het nemen van bochten. Je kan zo het stadsbestuur horen denken: "We gaan hier toch geen halve parkeerplaats opofferen voor fietsers zekers? Ze moeten maar content zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten