Onderhoud

Dit stukje Lijnloperspad dateert nog uit de tijd dat 1m50 voldoende was voor tweerichting fietsverkeer. Gouden jaren voor auto's, bronzen voor fietsers. De nieuwere betonnen stukjes zijn 2m50 breed. Heel dit pad is exemplarisch voor wat slecht onderhoud allemaal aanricht.

Hier brokkelt 20cm af, voornamelijk omdat de laatste jaren steeds grotere machines worden ingezet voor het bermbeheer van de naastliggende Dijle. De berm tussen fietspad en waterloop verzakt. Zware wielen op de rand (zonder boordsteen) maken brokken. Een ijzige winter doet de rest.

Aan de andere kant is 20cm overwoekerd. Om de twee jaar of langer worden deze randen geborsteld. Het gras groeit erover. Zand blijft liggen. Zaden ontkiemen. Het bruikbare pad wordt smaller. Er is dus nog 1m10 beschikbaar voor de fietsers in twee richtingen. Voor of met fietskarren moet je half in de berm rijden

Ook het bredere betonnen stuk heeft hiervan last. Op het eerste zicht lijkt er niets aan de hand. De randen zijn nog niet zo fel overwoekerd. Het gras links vooraan is echter even hoog als het gras wat verder, en toch komt het maar tegen de rand van het pad, en niet erover.

Hier is de oever verzakt maar dat zie je niet direct. De eerste fietser die hier een voet denkt te kunnen neerzetten, maakt een duik in de Dijle.

Als we het gras wat wegtrekken zien we duidelijker. Het beton steekt al 20cm uit boven lege lucht. Hoe lang duurt het voor ook hier brokken worden gemaakt?

 

Bomen en struiken strekken hun takken uit naar deze lege ruimte. Bij het maaien van de berm wordt er wel eens langsgegaan met de klepelmaaier, maar op een half jaar groeit er veel bij. Vooral wilgen. Deze week heb ik eigenhandig de opdringendste takken gesnoeid. Verschillende langskomende fietsers bedankten me. Dan weet ik weer waarom ik dit vrijwillig doe. Nu nog wat engagement van de mensen die hiervoor betaald worden, en we zijn er.