Heel soms krijg je ineens een mailtje omdat je fiets-infrastructuur-blog ontdekt werd door bijvoorbeeld Komimo, of door een Australiër. Je doet het er wel niet voor, maar het is toch leuk meegenomen.
En dan vraag je je weer af waarom je eigenlijk bent beginnen bloggen. Waarom? Ik wil ooit een boek schrijven, en daarom was ik begonnen met elke dag een beetje tekst te produceren, want op de fiets kan je ontspannen dromen en nadenken. Dacht ik. Om de zoveel honderd meter is het dromen echter gedaan omdat je je weer tussen het autoverkeer moet smijten, of een gevaarlijke bocht moet nemen, of omdat er weer een hindernis je weg versperd. De draad van mijn gedachtentrein verborken. En dan blijf je de hele tijd weer aan de ergernissen denken. Aan al die broddelinfrastructuur, en aan de manier waarop ze die jaar na jaar met hopen belastingsgeld nog wat verder verkloten. Jaar na jaar elke dag weer over dezelfde fietsbulten. Tja, geen boekenschrijver dan maar, het mag niet zijn.
Maar niet alles is kommer en kwel. Er zijn ook leuke momenten om te vertellen, er zijn prachtige fietsen en het belangrijkste van al: er fietsen zoveel interessante mensen rond. Allemaal wat meer cyclechic eigenlijk, en dat wil ik dan kwijt op sjikkevelo, maar wel niet op dagelijkse basis.
In mijn ideale wereld zou ik gewoon en ongestoord van en naar het werk kunnen fietsen, en alleen maar bezig zijn met de mooie dingen, en ondertussen nog een misdaadthriller schrijven. En nog veel meer ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten