Wanneer het over fietsinfrastructuur gaat, beginnen er dikwijls mensen te kwaken over fietspaden hier en fietspaden daar. Bullshit! Het gesprek zou eigenlijk moeten gaan over fietsbare infrastructuur, over RUIMTE voor de fiets. Te dikwijls wordt er een 'fietspad' aangelegd zonder echte ruimte om te fietsen. Nep-fietspaden dus. Men zou fietsROUTES moeten aanleggen. Stukjes fietspaden waar er druk verkeer is, gemengd traag verkeer waar er weinig verkeer is. En dan de nodige aandacht geven aan het ont- en herweven van de verschillende verkeersstromen. Zelfs een rustige doodlopende zone30 woonwijk, waar je toch eigenlijk gewoon op straat kan fietsen, krijgt zomaar een fietspad, maar zonder fietsbare aansluiting op de rijbaan.
Het inrichtingsplan voorziet een vrijliggend fietspad, door groen gescheiden van het autoverkeer.
Dan is de ruimte voor de fiets alleen maar cosmetisch. Op de foto kan de politiek dan poseren en zeggen: 'Kijk eens naar al dat rood! Hier hebben we iets voor de fietsers gedaan. Wijle zijn goed bezig! High five!' enzovoort enzovoort. Iedereen kent het wel.
Ooit heel lang geleden toen de fietsen nog 20cm breed waren, en auto's overal 90km/u mochten rijden, werden smalle fietspaden met onderbroken strepen langs de rijbaan geschilderd. Artikel 74 van de wegcode. Moordstrookjes werden en worden ze nog door fietsers genoemd. Ook zo in de Martelarenlaan. Bij één van de heraanleggen aan de Tiensesteenweg / Koning Albertlaan werd dit ooit 'verbeterd'.
Martelarenlaan, Leuven |
Langs gewestwegen zie je dat ook dikwijls terugkomen: AWV legt naast de fietspaden dikwijls parkeerstroken die amper breed genoeg zijn voor personenwagens. En dan staat er een bus of een vrachtwagen op, die nog een beetje schuwafstand neemt van de rijbaan et voila. Een effectief fietspad van 30cm breed.
Robert Shumannlaan, Zemst |
Geldenaaksebaan, Leuven |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten